Over grenzen
Nieuwsgierigheid. Vooruitgang. Geldingsdrang. Ze hebben ons veel en ver gebracht. The sky was the limit. Nu niet meer.
Figuurlijk dan. Letterlijk gaan we overduidelijk nog steeds grenzen over. Prima, whatever, als het moet dan moet het. Iedereen zijn verhaal en persoonlijke keuze. Het gaat de Groene Giraf om ons gemeenschappelijke verhaal en gemeenschappelijke keuzes. Micro vs macro en daartussen blijven verbinden zodat alle kinderen (mee) kunnen spelen en niet blijvend op de bank belanden.
De Groene Giraf ziet de mens in essentie als homo* en de mensheid als homo ludens**.
Kinderen leren door spel en (samen) te spelen. De (liefst natuurlijke leef-)omgeving helpt daarbij. Andere communicatie ook.
Als we ouder worden, verandert spelen vaak in sporten en de leefomgeving van groen naar grijs. Dat is ook leuk, maar vooral als je verbonden blijft met een gemeenschappelijk verhaal en je mentale verzuring voorkomt. Wisselende spelvormen, een natuurlijke leefomgeving en andere communicatie helpen ons daar bij.
Van EGOisME naar ECOisME
De Groene Giraf staat op voor de Homo Ludens en helpt in beweging te blijven naar gezamenlijke toekomstdoelen.
Onderzoek. Ontdek. Onderneem.
En herhaal;)
Op naar een rijk toekomstperspectief voor alle*** kinderen!
* Homo Oudgrieks: ὁμός; homos; “gelijk”, Latijn: “mens”.
** het idee van de Homo Ludens (Latijn voor “spelende mens”) is een mensbeeld waarin de mens eerst en vooral een spelend wezen is. De oudst bekende vermelding van de term is de titel van het boek Homo Ludens, geschreven door Johan Huizinga. Ik heb dit boek (nog) niet gelezen.
*** dus ook die van de volwassen M.V.O.. Maar alles in perspectief en binnen de grenzen van het betamelijke. Maar dat lijkt me logisch, toch?