De Groene Giraf

Black Friday

Nog een nachtje slapen…

Dan is het hell on earth. Althans, zo ziet Black Friday er in mijn verbeelding uit. Een oorverdovende zwarte chaos die je recht in de armen van een enorme warboel van om aandacht krijsende aanbiedingen duwt.

Vandaag werd de spanning al aardig opgebouwd. Advertenties met ‘niet te missen Black Friday deals' ploppen ongevraagd beeldschermen op. Dapper en vastberaden klik je ze weg, ondertussen toch gezien.

Al die prikkels, het gevoel iets te moeten, iets te kunnen missen… Ik word er recalcitrant* van.

* Recalcitrant: weigerachtig, tegendraads, tegenstrevend.

En zo wordt zwart Wit
Spanning > Ontspanning
Verzamelen -> Delen
Chaos -> Rust
Moeten > Laten gaan

#omdenken

Ik wens jou ook een ontspannen vrijdag toe waarop je alle zogenoemde aanbiedingen* aan je voorbij kan laten gaan:-) #minderstressvoorjou #betervoordeplaneet

* de enorme aanbiedingen op Black Friday zijn vaak niet zo enorm als ze je voorgespiegeld worden. Vaak verhogen verkopers de prijzen in oktober om ze vervolgens op Black Friday wat te verlagen.

Blog over #vliegschaamte
Ken je die mop van die twee vriendinnen die naar Parijs zouden gaan? De lichtstad, de stad van de kunst, de romantiek, de Notre Dame et Les Champs Elysees. De stad waar herinneringen lagen van een jeugdig liftavontuur en een verloren Parijse liefde. De stad waar ze zich zouden laven aan alle tijd, stokbrood met heerlijke kaas en goede wijnen.

Nou, die dames, die gingen naar Assen...

Wandelen in plaats van flaneren…

Een onverwachte wending, het gevolg van klimaatkeuzes.

Hoe het zo kwam
“We laten ons rijden”, dachten we, “lekker luxe.” Geen auto dus, dan houd je bus, taxi, vliegtuig, achterop de fiets of trein over. Vliegen als Groene Giraf is voor zo’n plezieruitje natuurlijk een dikke nogo. De rest eigenlijk ook. Met de trein dus. Instappen op Amsterdam Centraal - uitstappen in hartje Parijs. Top.

Tot we de prijs doorkregen: 250 euro voor een retourtje. Per persoon.

Ik hield me in om de telefoniste niet 1001 redenen om de oren te slingeren waarom deze prijs totaal belachelijk was, groette haar vriendelijk en belde mijn vriendin. “Hebben we een plan b.?” We hadden geen plan b. En dus tijd nodig om er een te bedenken. Met ieder zo z’n gedachten bleven we aan de lijn.

En ineens voelde ik wat opborrelen. Een verlangen dat al vaker naar boven had willen komen, maar nooit ruimte kreeg: wandelen, ik wil wandelen. Gewoon rugzakkie op en gaan.
Jaren terug, toen ik als twintiger in Nieuw Zeeland woonde, heb ik heel veel gewandeld. Dagen doorgebracht in de schitterende natuur. Slapen in verlaten huisjes, middenin de nacht zwemmen in een rimpelloos meer onder een uitzinnige sterrenhemel, dagenlang hiken zonder ook maar iemand tegen te komen. Dat werk. Spreekt allemaal net iets meer tot de verbeelding dan: moeder van tieners gaat wandelen in Nederland…

Toch was dat gevoel daar. En we gingen. En het was geweldig. Louterend. Bevrijdend ook. Voor de geest (je doorbreekt een repeterende, beperkende gedachte door gewoon te gaan) en voor mijn lichaam. Met iedere stap voelde ik de stress uit mijn lichaam wegebben. Ik had vier dagen van gemiddeld 18 kilometer doorknallen per dag nodig, maar op dag vijf was ik herboren. Heerlijk: wat het kopen van een enkeltje Assen al niet voor energie door je lijf doet knallen. Bedankt vliegschaamte!

#duurzaamdoen #leukerdannormaal #vliegschaamte #wandelpost