By Saar(tje). Een gewone dinsdagmorgen. Tien voor negen. 28 mei was het*. Ik geloofde mijn oren bijna niet! Ik liep nog in het bos maar hoorde in de verte enthousiast geschreeuw. Kinderen! Bizar. Op dit tijdstip. Dat maak ik zelden mee. Enthousiast en nieuwsgierig als ik ben, ging ik wat sneller lopen: dit wilde ik met mijn eigen ogen zien!
Wow, there they were: het hele veldje vol spelende kinderen. Middelbare scholieren! Die zijn echt zeldzaam in het wild.
Ik zag al snel dat het speelveld in drieën was verdeeld:
- het groepje links speelde met de bal, enthousiast begeleid door de leerkracht;
- het middenveld (op de foto hierboven verstopt achter de bosjes) speelde op de standaard stenen tafeltennistafel, geflankeerd door een tweede begeleider;
- het groepje rechts bij de grote boom, speelde vol overgave een vrij spel met een gevonden tak.
Leuk, jongens! Daar wil ik naar toe!
Maar terwijl ik trek aan de riem; trekt mijn baasje terug.
Ze moet eerst zonodig een foto maken (zie die hierboven, met die tunnel).
Daarna lopen we op de spelende jongens af. Maar nog voordat ik er ben, komt de duvel uit zijn doosje. Of hoe je dat dan ook netjes zegt. “Jongens, leg die tak neer!”, roept de volwassene die bij de tafeltennistafel saai staat te staan, met lichte paniek in d’r stem. Helaas stoppen die jongens abrupt.
“Spelbreker”, denk ik teleurgesteld, maar zeg niks.
Mijn baasje daarentegen denkt wat anders, en (nu komt het spannendste van mijn baasje) die zegt dat ook.
Hoe en wat?!
Vraag dat haar zelf maar want dat kan ze echt het beste zelf uitleggen.
Tekst en beeld copyright © by Ilse Vlaming.nl
* want eerlijk is eerlijk: dit heeft mijn baas voor me opgezocht.
